https://iniconswetrust.com

Μανώλης Δασκαλάκης – Λεμός

Ίσως ό,τι πιο φρέσκο έχει αναδείξει η εγχώρια εικαστική σκηνή τα τελευταία χρόνια, ο νεαρός καλλιτέχνης μοιάζει πάντα να κρατά το νήμα μίας αφήγησης που ούτε ο ίδιος θέλει να ξέρει που και πως θα καταλήξει, συνεπαίρνοντας τον θεατή του σε άγνωστους αλλά συναρπαστικούς κόσμους. Ένα τέτοιο, ολόδικό του σύμπαν με τίτλο dusk and dawn look just the same (riot tourism), παρουσιάζει αυτή την εποχή στην Triennial του New Museum της Νέας Υόρκης.

Ποιο είναι το πρώτο έργο σου που προκάλεσε μία αντίδραση;

Θυμάμαι ένα σχέδιο με έναν άνδρα να σέρνει ένα κοριτσάκι από τα μαλλιά σε ένα δάσος, με το κορίτσι να κρατάει ένα αρκουδάκι και να κλαίει. Είχε προβληματίσει πολύ τη δασκάλα μου στο δημοτικό, αν και το είχα κάνει ως μέρος ενός αστείου με τους συμμαθητές μου.

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με την τέχνη, με όποια της μορφή;

Σίγουρα δεν μπορώ να θυμηθώ, αλλά η μητέρα μου με πήγαινε σε πολλές εκθέσεις από όταν γεννήθηκα, κυρίως ζωγραφικής. Πρώτη επαφή πρέπει να ήταν οι πίνακες και οι καδραρισμένες αφίσες που είχαμε στο σπίτι, με πιο χαρακτηριστική στη μνήμη μου μια καθισμένη γυναίκα του Πικάσο.

Θυμάσαι τα συναισθήματα που σου προκάλεσε;
Όχι καθόλου. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι είναι ένα πολύ μελαγχολικό έργο.

Liquid-Dreams-(Spring-in-Greece)-No1,-2017,-courtesy-the-artist-and-CAN-Christina-Androulidaki-gallery,-detail

Που ανακαλύπτεις τώρα την τέχνη, καθημερινά;
Κυρίως στο laptop και το κινητό μου.

Guilty lifestyle pleasure?
Είναι πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσα να πω, αλλά δεν αισθάνομαι και ενοχές για αυτά.

Ποια είναι η κορυφαία έκφραση της ομορφιάς, για σένα;
Ο κύκνος.

Μίλησέ μας για τη δουλειά που δείχνεις αυτή την εποχή στην Triennial του New Museum.
Μπορώ να κάνω μια γενική περιγραφή.
Το έργο λέγεται dusk and dawn look just the same (riot tourism).
Είναι ένα βίντεο τριών λεπτών σε λούπα και ένα soundtrack που παίζει στον 4ο όροφο του μουσείου. Το βίντεο είναι σε αργή κίνηση, γυρισμένο στην οδό Αθηνάς προς την Ομόνοια, με 24 άτομα που φορούν τις ίδιες αδιάβροχες καπαρτίνες με κουκούλες, στις οποίες ζωγράφισα ένα αφηρημένο τοπίο με σπρέυ στις πλάτες των παραταγμένων ανθρώπων, στα χρώματα ενός ηλιοβασιλέματος ή μιας αυγής. Το πλήθος είναι αρχικά παραταγμένο συμμετρικά και σταδιακά διασπάται χαοτικά σε ένα βίαιο άτακτο τρέξιμο προς την πλατεία, διαλύοντας την συνέχεια της αρχικής εικόνας. Η μουσική είναι ένα ηλεκτρονικό σχετικά ambient, κάπως ονειρικό ηχοτοπίο που έφτιαξα σε συνεργασία με τον Julien Perez, μελωδικά βασισμένο στο μινόρε της αυγής.

Dusk and dawn look just the same (riot tourism), 2017, video still, courtesy the artist and CAN. Christina Androulidaki gallery

Συνεργάστηκες και με το shop του Μουσείου;
Ναι έδωσα κάποια από τα βιβλία και φανζίν μου, αλλά έφτιαξα και ένα T-Shirt και ένα μεταξωτό μαντήλι σε συνεργασία με τη ΣΕΡΑΠΙΣ, τα οποία γράφουν riot tourism.

Στον τρόπο που ντύνεσαι σου αρέσει να εκφράζεις την αισθητική σου ή δεν σε ενδιαφέρει;
Ναι θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει αρκετά, όχι τόσο η αισθητική όσο η ταυτότητα.

Ποιο είναι για σένα το απόλυτο style icon;
Δεν ξέρω καθόλου δεν το έχω σκεφτεί, αλλά σίγουρα συγκινούμαι περισσότερο από ανεπιτήδευτες αλλά δουλεμένες εμφανίσεις που βλέπω τυχαία στο κέντρο της Αθήνας ή στον Πειραιά.

Και ο απόλυτος καλλιτέχνης;
Είναι πολλοί οι αγαπημένοι μου, κανένας απόλυτος.

Τι είναι για σένα η τέχνη; Ένα αφήγημα;
Είναι μια τεράστια συζήτηση, αλλά ενδιαφέρομαι περισσότερο για συνολικές αφηγήσεις καλλιτεχνών ή για δημιουργίες εμπειριών. Και ακόμα πιο πολύ για υβριδικά αφηγήματα που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσει, να κατηγοριοποιήσει ή να αποσαφηνίσει κανείς με λέξεις. Η πρόθεση και το όραμα είναι πάντως μεγάλο μέρος αυτού που εξετάζω ως αποδέκτης.